Deze morgen was het eindelijk zover! Ik nam om 8u voor het eerst alleen de bus naar de barnehage. Met wat muziek in de oren (ipod) stapte ik rond kwart voor 9 af in Moholt(studentendorp). Netjes op tijd en in mijn nopjes wandelde ik tot aan mijn stageplaats.
Mensen komen vanuit de hele wereld om te studeren aan de universiteit van Trondheim. Het grootste deel van die internationale studenten woont
in Moholt. Omdat velen onder hen reeds kinderen hebben wou men een degelijk onderwijsaanbod aan bieden en werd vlakbij een barnehage opgericht. Mijn stageplaats is dus niet meteen een doorsnee Noorse barnehage want ze richt zich specifiek op kinderen met verschillende nationaliteiten. Waar ik bijzonder blij mee ben! Want daardoor kom ik niet alleen meer te weten over de Noorse visie op kleuteronderwijs maar ook hoe men omgaat met een multiculturele groep. Dat is ook reden waarom men er de kinderen Engels leert. Want eens de ouders hier afgestudeerd zijn, vertrekken ze met hun kinderen terug naar hun land. En daar zullen hun kinderen niet Noors maar Engels moeten begrijpen om er naar school te kunnen gaan.
Mijn mentor (Marianne) en de andere personeelsleden ontvingen me erg hartelijk en ook de kinderen waren nieuwsgierig naar wie ik was. Toen ik aan tafel zat begonnen ze spontaan met me te praten. Maar ik begreep geen snars van wat ze zeiden. Dus begon ik de Noorse zinnen boven te halen die ik reeds geleerd had in Dronnings Maud. ‘Hva heter du?’ vroeg ik. Zo kwam ik op z’n minst al hun namen te weten. Tenslotte stelde ik mezelf voor met ‘Mitt navn er Melissa’.
Het departement (want zo wordt het genoemd i.p.v. ‘klas’ omdat men de barnehage niet ziet als een school maar als een plaats waar kinderen opgevangen worden en al spelend en experimenterend ervaringen opdoet en kennis verwerft.) zitten 19 kinderen van 3 tot 6 jaar. Marianne vertelde dat er veel aan ‘social learning’ wordt gedaan. Daar zag ik vandaag een mooi voorbeeld van toen ik samen met enkele kinderen een gezelschapspel aan het spelen was. Lucas (4 jaar) moest op een gegeven ogenblik zijn pion verplaatsen en telde ‘En, to, tre, fire’ en plaatste zijn pion op de vijfde plaats. Iben (5jaar5mnd) had dat in de gaten en hielp hem om juist aanwijzend te tellen. Kinderen leren hier veel van elkaar zonder dat de leerkracht tussen komt.
Tijdens de lunch keek ik mijn ogen uit. De meeste 3 à 4-jarigen eten hier zoals het hoort met mes en vork en ruimen zelfstandig te tafel af. Marianne vertelde me dat men zelfstandigheid en zelfredzaamheid hier in Noorwegen heel belangrijk vindt. Door de kinderen te laten proberen hoe ze het best een vork (gaffel) en een mes (kniv) hanteren, leren ze eruit zonder dat de leerkracht het al te veel voordoet. Dit vergt natuurlijk tijd en die krijgen ze ook. Het eten over de middag duurt hier 30 tot 45 minuten. In tegenstelling tot sommige Vlaamse scholen merkte ik geen stress of druk op. Er hing een gemoedelijke en rustige sfeer.
Hier volgen nog enkele bijzonderheden in een notendop die mijn visie op kleuteronderwijs beïnvloeden:
· Per departement is er één 'pedagogical teacher’ (leerkracht) en twee assistenten/begeleiders. Zo slaagt men er beter in om elk kind meer individuele aandacht te schenken.
· Kinderen, leerkracht en begeleiders praten in een Noors dialect. Dit is in de meeste scholen het geval.
· Kinderen kunnen meestal kiezen waar (dus ook in de andere klassen/departementen) met wat en met wie ze spelen. Ze kunnen dus tot op een zeker niveau bepalen hoe de dag er in de barnehage uitziet. Dat betekent echter niet dat ze nooit iets ‘moeten’ doen. Ze krijgen echter wel eens een moet-opdracht.
· Men wil hoofdzakelijk dat kinderen zich thuis voelen en voldoende mogelijkheden krijgen om te al experimenterend en spelend ervaringen op te doen. ‘Het kind zal nog genoeg moeten leren in de ‘echte’ school.’ (hier vanaf 6 jaar) (Marianne)
· Er worden zo weinig mogelijk klassikale activiteiten met de hele groep gedaan, eerder in kleine groepen van 6 kinderen. Omdat het volgens hen onmogelijk is dat alle kinderen betrokken en geïnteresseerd zijn in het gespreksonderwerp. ‘Waarom met die kinderen over iets praten waar ze niet in geïnteresseerd zijn?’ (Marianne)
Op mijn weg naar huis genoot ik van het uitzicht op Trondheim. (zie onderstaande foto's)
Als je goed kijkt kun je op de volgende foto's de fjorden op de achtergrond zien.
Morgen probeer ik voor foto's van de barnehage te zorgen. Zodat jullie misschien een duidelijker beeld hebben van waar ik dezer dagen zoveel te weten kom.:-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten